ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ | Γονείς ψέματα: 'Dogtooth'

Ποια Ταινία Θα Δείτε;
 

Το ελληνικό θρίλερ 'Dogtooth' έχει μια πρωτότυπη προϋπόθεση που θα έπρεπε να προκαλέσει ενδιαφέρον για χάρη της εφευρετικότητάς του μόνο του, αλλά το μεγάλο επίτευγμα της ορλευλικής ιστορίας του σκηνοθέτη Γιώργου Λαντίμου προκύπτει από μια προσεκτική πλοήγηση των διαθέσεων. Λίγες ταινίες μεταφέρουν μια τόσο βαθιά περιφρονητική ατμόσφαιρα σε σχεδόν κάθε σκηνή, ενώ συγχρόνως αξιοποιούν μια παράλογη μαύρη κωμική ευαισθησία. Φαινομενικά σχεδιασμένο ως παράξενο σχόλιο για τον προαστιακό έλεγχο, το 'Dogtooth' συνδυάζει τη σάτιρα με την ψυχολογική φόβο.



Τοποθετημένο σε ένα ήρεμο σπίτι που ορίζεται εναλλακτικά από την πλήξη και την κλειστοφοβία, το σενάριο του Lanthimos (με συν-συγγραφέα Ευθύμη Φιλίππου) επικεντρώνεται γύρω από μια οικογένεια ανώνυμων χαρακτήρων μυστηριωδώς εμπλεκόμενων σε ανώμαλες ρουτίνες. Ο δικτατορικός πατέρας (Christos Stergioglou) και η παράξενη μακρινή μητέρα (Michelle Valley) υποχρεώνουν τα τρία έφηβα παιδιά τους να ασχοληθούν με μια ατελείωτη σειρά παιχνιδιών που εξυπηρετούν μικρότερο σκοπό εκτός από το να τους αποσπάσουν από το να σκεφτούν τον έξω κόσμο. Οι γονείς διαχειρίζονται τους απογόνους τους με ένα μίγμα εγχώριας προπαγάνδας και βίαιης τακτικής φυλακών. Όταν ο γιος (Χρήστος Πασσάλης) πετάει βράχους πάνω από το φράχτη της αυλής, το κύριο όριο της καθημερινής του πραγματικότητας, αναγκάζεται να κρατήσει το Listerine στο στόμα του μέχρι να καεί.

Ολόκληρη η ζωή τους φαίνεται φαινομενικά από τα ψέμματα που τους τροφοδοτούν οι γονείς τους: Δεν γνωρίζουν τίποτα πέρα ​​από το δρόμο, οι νέοι πιστεύουν ότι μπορούν μόνο να εγκαταλείψουν το σπίτι μέσα στην ασφάλεια του αυτοκινήτου. Αναμένουν με ανυπομονησία την εμπειρία της μέλλουσας ηλικίας που θα φτάσει μόλις πέσει μία από τις 'δονητές' τους. Θεωρούν ότι τα αεροσκάφη που περνούν είναι αεροσκάφη μεγέθους ζωής, έτσι ώστε οι γονείς να αφήνουν αεροπλάνα παιχνιδιού στην αυλή σαν να είχαν «πέσει» στη γη. Ακόμα και η γλώσσα τους έχει παραμορφωθεί από κάποια απροσδιόριστη λογική περιορισμένης γνώσης: όταν μία από τις κόρες ζητά από τη μητέρα να περάσει το τηλέφωνο στο τραπέζι, της παραδίδει το αλάτι.

Η προσέγγιση του ασθενούς του Λάνθιμο καθιστά μια αργή εμβύθιση στο συστηματικό τρόπο ζωής αυτής της σπάνιας ανώμαλης φυλής, αλλά αποφεύγει να παρέχει πάρα πολλές απαντήσεις. Είναι ξεκάθαρο ότι ο πατέρας εργάζεται σε ένα εργοστάσιο όπου κρύβει τις συνεστραμμένες γονικές τακτικές του από τους συναδέλφους του, αλλά τα κίνητρά του ποτέ δεν αποκαλύπτονται πλήρως.

Ο πραγματικός τρόπος με τον οποίο το 'Dogtooth' αναπτύσσεται αργά σε μια βίαιη κορύφωση αναγκάζει σύγχυση στον θεατή σε σημείο όπου γίνεται ευκολότερο απλά να δεχτεί την έλλειψη εξήγησης και να γελάσει στο freakshow των παραμορφωμένων αληθειών που λένε οι γονείς τους ανόητα παιδιά. Όταν ο πατέρας αποκαλύπτει στα παιδιά ότι η έγκυος μητέρα τους «θα γεννήσει δύο παιδιά και ένα σκύλο», η στιγμή εμπνέει νευρικό γέλιο. Ο Λάνθιμος συνδυάζει οίκτο για τα θέματα αυτού του ανεξήγητου κοινωνικού πειράματος με το φόβο ότι σε κάποια στιγμή η φούσκα τους πρέπει να σκάσει.

Το αίνιγμα μεγαλώνει βαθύτερα, καθώς βλέπουμε τους γονείς να ασχολούνται με τον έλεγχο των ζημιών. Καθώς ψιθυρίζουν ραγδαία στην κουζίνα ('η εμφάνιση είναι όλα'), το 'Dogtooth' φθάνει σε ένα αυξημένο επίπεδο εφησυχασμού, που απορρέει από την αδυναμία μας να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες της ημερήσιας διάταξής τους, ενώ βιώνουμε ακόμα τα δυσάρεστα αποτελέσματα. 'Δεν μπορείτε πλέον να εμπιστεύεστε κανέναν', λέει ο πατέρας μαθαίνοντας ότι ένας φύλακας (Άννα Καλαϊτζίδου) τον οποίο πληρώνει για να κάνει σεξ με το γιο του έχει εκβιάσει κρυφά τις κόρες του.

Είτε φιλοξενεί άγνωστες αξίες είτε απλώς φοβάται την απομόνωση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο άνθρωπος του σπιτιού έχει την αίσθηση της δημιουργικότητας όταν πρόκειται για την οικοδόμηση της ζωής της οικογένειάς του. Η νυχτερινή ψυχαγωγία περιλαμβάνει την προβολή βίντεο στο σπίτι που έχουν παρακολουθήσει τόσες φορές που μπορούν να επαναλάβουν τις γραμμές του διαλόγου από την καρδιά τους. Οι ηχογραφήσεις του «παππού» των παιδιών που τραγουδούν για την οικογένειά του ανέρχονται σε κλασικές επιτυχίες του Frank Sinatra.

Η ιδέα μιας παραμορφωμένης παιδικής ηλικίας, η οποία σχεδιάστηκε από διεφθαρμένους ενήλικες, έχει εξερευνηθεί διεξοδικά στη λογοτεχνία, κυρίως στον 'The Giver' του Lois Lowry. Αλλά όπου η δυστοπία που απεικονίζεται σε αυτό το μυθιστόρημα του 1993 περιείχε ένα επιστημονικό γάντζο, το 'Dogtooth' από τις λεπτότητες των παραστάσεων. Καθώς ένα από τα παιδιά μεγαλώνει σκεπτικά για τους περιορισμούς τους, ο διαφωτισμός φθάνει σαν να ήταν μια έμφυτη ώθηση να ξεφύγει από τη φωλιά. Τερματίζοντας απότομα χωρίς καμία πραγματική απόδραση από το νοσηρό δράμα, το 'Dogtooth' στηρίζεται στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση της εφηβικής εξέγερσης.



Κορυφή Άρθρα