• Αρθρο

Οι Λευκές Νύχτες

Οι Λευκές Νύχτες

• Ταινία

• Ξένη γλώσσα

Στη μεταφορά του Λουκίνο Βισκόντι του διηγήματος του Ντοστογιέφσκι «Λευκές νύχτες», το σκηνικό μετατοπίζεται από την Αγία Πετρούπολη του 19ου αιώνα στο Λιβόρνο της δεκαετίας του 1950, στην Ιταλία. Η πόλη αναδημιουργήθηκε στο στούντιο, δίνοντας στην ταινία μια σουρεαλιστική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ο Mario (Marcello Mastroianni), ένας μοναχικός υπάλληλος, μαγεύεται από τη μυστηριώδη Natalia (Maria Schell) όταν τη βρίσκει να κλαίει σε μια πεζογέφυρα, περιμένοντας τον απόντα εραστή της (Jean Marais). (Στη συνέχεια περνούν μεγάλο μέρος της ταινίας κινούμενοι σε σκοτεινούς δρόμους γεμάτους ομίχλη — αν και παρασύρονται από την αυτοσυνείδησή τους σε μια σκηνή για να χορέψουν σε έναν αιωρούμενο Bill Haley & His Comets σε ένα γεμάτο καφέ.) Ένα βράδυ, πεπεισμένοι ότι ο εραστής της Ναταλίας δεν επιστρέφει, κάνουν μια βόλτα με βάρκα μέσα από τα κανάλια και η σκιερή ομίχλη αντικαθίσταται από μια μαγική χιονόπτωση, που συμβολίζει τη λαχτάρα των ονειροπόλων για ένα άπιαστο παραμυθένιο τέλος. ΠΡΟΣΘΕΤΑ Ο κινηματογραφιστής Giuseppe Rottuno συζητά την επιθυμία του Visconti να κάνει το σκηνικό Λευκές Νύχτες «Πραγματικό, όμως. . .εξωπραγματικό», με αποτέλεσμα μια ταινία που είναι «άλλοτε θέατρο και άλλοτε κινηματογράφος». Η νανουρισμένη, αν στεγνή, απόδοση του Τ. Ράιντερ Σμιθ της ιστορίας του Ντοστογιέφσκι, με δυνατότητα λήψης ως MP3, κάνει μια αξιοπρεπή ιστορία πριν τον ύπνο. Εν τω μεταξύ, η σιωπή των σπάνιων δοκιμών οθόνης Mastroianni και Schell θα σας αφήσει να εύχεστε να ήταν και οι δύο ακόμα ζωντανοί για να συνεισφέρουν σχολιασμό.